การเติบโตเป็นผู้ใหญ่เป็นสิ่งที่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้ เช่นเดียวกันกับเข็มของนาฬิกาที่เดินไปอย่างสม่ำเสมอ แต่ทว่าการเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น มีคำถามมากมายที่เกิดขึ้นระหว่างการเติบโตของคนๆหนึ่ง ว่าทำไมลูกกวาดที่เคยชอบกลับหวานไป ทำไมกาแฟขมๆจึงมีผลกับการดำรงอยู่ ความสุขเล็กๆที่เคยสัมผัสกลับเอื้อมไม่ถึง ความสุขกลายเป็นสิ่งหายากตั้งแต่เมื่อไหร่ เราเลิกจินตนาการเวลามองก้อนเมฆไปตอนไหน กว่าเราจะรู้ตัวจิตวิญญาณแห่งความไร้เดียงสาก็ได้ออกจากร่างผู้ใหญ่คนนี้ไปเสียแล้ว ความทรงจำที่ค่อยๆประกอบเป็นตัวของเรา แต่ในขณะเดียวกันมันก็หล่นหายไปตามกาลเวลา คงดีไม่น้อยถ้าเราได้สัมผัสกับการมีความสุขแบบนั้นอีกครั้ง และในบางวันหากการเติบโตเป็นผู้ใหญ่มันยากเกินไป การพาตัวเองกลับไปเป็นเด็กเพียงชั่วคราวก็คงเป็นสิ่งดีเหมือนกัน แต่สุดท้ายถ้าเราไม่สามารถมีความสุขเฉกเช่นเดียวกันกับวัยเยาว์ได้ เราก็เพียงแค่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร และลองหาเมล็ดกาแฟที่ถูกใจเพื่อทำความเข้าใจในรสขมของมัน